CIDADE DE RIBEIRA C.F.

 CIDADE DE RIBEIRA CLUB DE FUTBOL

Escudo do Cidade

LOCALIDADE: Santa Uxía de Ribeira

ESTADIO: A Fieiteira (2200 espectadores)

ANO DE FUNDACIÓN: 1968 (Refundado no 2020)

TEMPADAS EN PREFERENTE: 20 ca actual (25 contando ca Serie A)

O noso visitante de hoxe, o Cidade de Ribeira naceu no ano 2020 ca unión do mítico Atlético Ribeira, co fixera no 1968 e o Sálvora C.F. que era do 2005. Para o artigo desta vez, colleremos a liña do Atlético Ribeira.

Últimas tempadas do Ribeira

Son moitas as ocasións na que se enfrontaron os dous equipos, pero debido a próximide e a a traxectoria de ámbolos dous clubes tampouco son tantas, de feito por veces parece que andaban a escapar o un do outro, como na tempada 1983/84 na que o Boiro quedaba campión de Preferente e ascendía a Terceira e nesa mesma campaña, os de Ribeira perdían a categoría despois de varias tempada en Terceira e baixaban a Preferente, ou na 2012/13 na que despois de moitas tempadas en categoría provincial subía o Ribeira a Preferente na que o  Boiro levaba moitos anos, pero xusto desa vez, o Boiro acada o ascenso a Terceira.

O Atlético Ribeira fundouse no 1968, un ano despois co noso Boiro, e a primeira vez que se enfrontaron foi o 24 de novembro de 1968 en Barraña, na cuarta xornada da 1ª Rexional (Liga do Sar) aínda que descoñezo o resultado. No partido da segunda volta, na xornada 13, o resultado foi de empate a un tanto. Ese ano fora primeiro o Ribeira e nós segundos, pero non sería quén de ascender finalmente.

Números históricos do Ribeira

Cinco tempadas consecutivas serían as que xogarían na coñecida como Liga do Sar, para despois xogar unha na que se coñecía como Serie A (actual Preferente pero dun só grupo) e na campaña 1980/81 sería a única vez na que coincidirían na Terceira División na que o Boiro, a pesar de ser o colista ese ano, foi quén de gañarlle aos nosos veciños nos dous partidos.

Unha nota curiosa... en tantos enfrontamentos que tiveron, tan só hubo un empate en Barraña, e foi xusto na antes mencionada Serie A na tempada 1977/78 co resultado de 1-1.

Enfrontamentos Boiro-Ribeira

Na década dos 80 só se viron as caras nesa campaña de Terceira, e despois, na dos 90 si que xa coincidiron moitas máis veces, eso sí, casi dun xeito xeral na 1ª Rexional na que os ribeirenses tíñannos ben tomadas as medidas. Na década dos 2000, a cousa igualouse algo, se ben en Ribeira apenas fumos quén de sacar algún resultado positivo.

Os derbis entre Boiro e Ribeira soen ter bastantes goles, máis no campo da Fieiteira, do que saímos goleados en varias ocasións (cinco foron as veces na que nos trouxemos cinco goles de Ribeira, e incluso en Barraña chegaron a meternos cinco nunha ocasión). A maior goleada a prol do Boiro en Barraña foi na 2005/06 (a última vez que xogaron ata o de agora) cun 4-0 e as maiores goleadas do Ribeira en Barraña foron na segunda xornada da 95/96 en 1ª Rexional cun 1-4 ou na xornada 33 da 1992/93 en Preferente cun 2-5. (Ese ano baixaran os dous equipos a 1ª Rexional)

Resumo histórico do Boiro contra o Ribeira

En Ribeira as goleadas principais foron un 5-0 na 1977/78 na Serie A e despois varios 5-1, mentres que a prol do Boiro, foi un 0-4 na 7ª xornada da 2003/04 en Preferente.

Son moitos os xogadores que pasaron ao longo destes anos polos dous equipos, e actualmente no Ribeira temos a Adrián, Pablo Pérez, Jon, Viturro...

Actual plantilla do Cidade de Ribeira

O Campo da Fieiteira no que xogan como locais leva xa varias reformas, e xa hai outra en camiño na que dispondrá de aseos novos, unha cantina exterior e varias melloras máis... en resumo, que o vetusto Barraña se está quedando só en moitos kilómetros á redonda como un campo vello e deficitario. A Fieiteira conta tamén con pistas de atletismo, e levan o nome de Ana Peleteiro.

A Fieiteira

O Colexiado para o día de hoxe é Nicolas Elespe Tireux, do colexio santiagués e que aparte de mestre de francés, é Técnico de Exportación Industrial en Aluminios Cortizo.

Nesta tempada asubiou un EFM Concello de Boiro 3 Calasanz Coruña de 3 (Infantís) e en Preferente leva dirixidos os Valladares 1 Xuvenil Ponteareas 1; Castro 2 Lemos 2 e Allariz 2 Porriño Ind. 2

Elespe Tireux

Agora só queda agardar que o partido sexa bonito e interesante, entre dous veciños que están para levarse ben, que hoxe gañe o CD Boiro e desexarlle aos nosos rivais moita sorte a partir das 18:30 de hoxe. O dito, ogallá sexa unha festa o partido e que este rencontro, 17 anos despois, sexa recordado como unha festa do fútbol sen altercardo algún.

 

CLUB DEPORTIVO AS PONTES

LOCALIDADE: As Pontes de García Rodríguez
ESTADIO: O Poboado (2000 espectadores)
ANO DE FUNDACIÓN: 1960
TEMPADAS EN PREFERENTE: 14 (15 ca actual) (24 contando ca Serie A)

Toca este domigo rendir visita a un clube histórico do fútbol galego, non tanto polos seus 63 anos de historia,  como polos éxitos acadados nese tempo chegando a ter anos de moitísimo explendor.

As Pontes de García Rodríguez, é un concello da bisbarra de Eume e que pasa por moi pouco dos 10000 habitantes, de feito é moi probable que os perda ao longo deste ano o do que ven ao máis tardar. Nos case 250 kilómetros cadrados de extensión que ten, hai un total de 13 parroquias, estando un bo número delas ao borde da despoboación. A de Seoane por exemplo ten 8 habitantes repartidos en dúas aldeas, ou os 14 habitantes da de Deveso que viven ente sete aldeas, estando xa outras trece totalmente deshabitadas. 
A desintruialización da zona  non vai a axudar a evitar esa perda de poboación, pero polo visto hai proxectada unha gran fábrica de neumáticos cunha inversión de 522 millóns de euros. Serían neumáticos de alta gama para o mercado europeo e norteamericano, se ben a empresa, Sentury Tire, sería de capital chinés.

Pasemos xa a falar do equipo. Fundado baixo o nome de Club Deportivo Calvo Sotelo ao estar patrocinado pola empresa mineira do mesmo nome, xogou o seu primeiro encontro oficial na Serie A-norte na tempada 1960/61 que se iniciou o 29 de Xaneiro de 1961, os nosos protagonistas desta ocasión comezaron perdendo por 0-2 na casa ante o Foz. Non sería ata a sexta xornada cando chegarían os primeiros puntos para eles ao vencer ao Noia por 3-0; era o 5 de marzo de 1961. Quedarían sextos ese ano  tan só por riba do Ribadeo (só xogaban sete equipos nese grupo).
Moitísimo mellor lles iría na seguinte tempada, na que gañaron as cinco primeiras xornadas, e nas que foron primeiros de grupo ao final da liga regular, unha liga na que o último clasificado fora o Sporting Barraña. Finalmente na liguilla de ascenso sería terceiro e terían que permanecer unha campaña máis na serie A.

Voltarían a clasificarse no ano seguinte para a liguilla de ascenso que foi para un intratable Compostela, e xa por fin na 63/64 tras ser primeiros de grupo, gañarían tamén a liga de ascenso acadando o pase a Terceira División acompañado polo Arenteiro.

O debut en Terceira non pudo ser mellor, ao gañar na primeira xornada por 4-1 ao Coruxo, pero tras un inicio moi bo, chegou unha segunda volta desastrosa que afundíu ao equipo ata a penultima posición, e a pesar de gañar na derradeira xornada daquela tempada por 2-1 ao campión Rácing de Ferrol, voltaron á Serie A cos mesmos puntos co Arsenal, Arenteiro, Couto, Lemos e Turista. Destes seis por culpa do golaveraxe, o único que baixou foi o Calvo Sotelo.

Tan só botarían un ano na Serie A, da que se subía sen precisar xogar unha segunda fase, e ao ser subcampión cos mesmos puntos que o gañador, o Arsenal. Desta voltaban axiña para a Terceira División.

Dúas serían as tempadas que aguantarían agora en Terceira, en parte porque na segunda das tempadas baixaron ata seis equipos, nunha Terceira División na que estaban o CD Lugo, o Ourense, o Fabril, e o Compostela entre outros. Unha Terceira con moito nivel.

Na tempada do 1971/72 o equipo baixaría a Primeira Rexional, pero o regreso á Serie A sería rápido, se ben ese primeiro descenso ás categorías provinciais estaba marcando o inicio dunha pequena crise na entidade. O cambio de nome no 1969 polo de Club Deportivo As Pontes non perecía sentarlle ben. Na primeira tempada de volta na Serie A, salvaríalle do descenso a sanción federativa por alineación indebida que tivera o Ribadavia na xornada 2, a que condeaba aos ourensáns ao descenso cos mesmos puntos co As Pontes que salvara a categoría, cousa que xa non pudo facer ao ano seguinte, baixando xunto co Galaico e o Pontevedrés.

Nesta categoría estaría penando ata a 1977/78, chamándose por aquela Segunda Rexional e na 1978/79 xogaría na recién creada Primeira Rexional. Xogaría a Promoción para subir a Preferente que deixaría de denominarse Serie A, pero perdería dita promoción contra o Antela ao empatar na casa a dous goles e perder na volta en Xinzo da Limia por 4-1 co que tería que conformarse en xogar nesa nova Primeira Rexional, ou sexa un mini-ascenso. 

O debut nesa nova categoría na que xogaría entre outros co Sporting Lampón foi máis ou menos decente, pero rematou lonxe dos postos de ascenso, e bastante peor sería no ano seguinte na que salvouse de descender por pouco. Sería na 1980/81 a tempada na que a pesar de ser 12º, aproveitando o desdoblamento da Preferente acadaría o ascenso de novo a esta categoría e xa por fin, na 1983/84, cando chegou o patrocinio da que noutro tempo fora a Empresa Nacional De Electricidad Sociedad Anónima e con ela os cartiños para facer un equipo xeitoso, o equipo sería segundo só por detrás dun gran CLUB DEPORTIVO BOIRO, e no play-off de ascenso consegíu subir a Terceira tras empatar na casa a cero co A Rúa e gañar en Valdeorras por 1-2.

O regreso a Terceira 17 anos despois saldouse cun resultado final bastante mediocre ao quedar 17º, pero xa na seguinte campaña serían segundos, so por detrás do Club Deportivo Lugo. Na fase de ascenso, nas semifinais eliminaría á Cultural Leonesa ao empatar a un en León e a cero nas Pontes. Na final, no partido de ida xogado nas Pontes, gañarían 1-0 ao Polideportivo Almería, pero en terras andaluzas, foron derrotados por 2-0 co cal, o soño de subir a 2ªB tería que agardar.

Non foi moito o tempo de espera, xa que no ano seguinte, quedaron campións de Terceira e sumado eso a que chegaba a ampliación da Segunda B, o equipo ascendería por primeira vez na súa história á categoría de bronce do futbol español, aínda que esto non é del todo certo, xa que nas súas primeiras experiencias pola Terceira División, daquela era esa a categoría de bronce.
Nesta tempada, a 1986/87 foi a do debut do Endesa As Pontes na Copa do Rei na que gañaría na primeira rolda previa por 0-3 ao Fabril, pero que na segunda rolda caería por 1-3 ante o Celta de Vigo. Comezaban así as mellores páxinas da historia deste equipo.

O equipo que acadaría o ascenso por primeira vez a 2ªB

O 30 de agosto de 1987 debutaba na casa ante o Basconia ao que se lle gañou por 2-0, e a pesar de que na segunda xornada perdían en Durango, a vitória por 4-1 ante o Langreo facía presaxiar unha boa tempada. Ao final acadaron un meritório 10º posto. Nesta 1987/88, o seu paso pola Copa do Rei sería eliminado en primeira rolda polo Lalín. Nesta tempada xogarían entre outros co Bilbao Athetic no que estaban Garitano, Urrutia, Larrazabal e Galdames como nomes máis ilustres,

As Pontes 1986/87

Mellor bagaxe acadaría en liga na seguinte tempada ao ser sétimo. Na Copa eliminaría en primeira rolda ao Bergantiños e na segunda caería ante o Deportivo da Coruña tras empatar a un no Poboado e perder 2-0 en Riazor.

Na 1989/90 tería un papel máis discreto en liga ao ser 14º e non disputou Copa do Rei. Na 1990/91 en liga sería 13º e na Copa eliminaría en Primeira Rolda ao Gran Peña e caería en segunda ante o Carballiño.

Endesa As Pontes no Santiago Bernabeu para xogar contra R Madrid B

1991/92 sería a súa gran tempada. Nun grupo no que estaba o Lugo, o Salamanca, o Numancia, ou mesmo a Ponferradina, os das Pontes serían cuartos e xogarían play-off de ascenso a 2ªA!!!! Non tiveron apenas opción na liguilla que tiveron que disputar e que foi encabezada polo Marbella aquel apadrinado por Jesús Gil y Gil e seguido polo Yeclano e o Manlleu. O Endesa sería último con tan só dous empates. Pero o temporadón xa non llo quitaba ninguén. Na Copa eliminarían ao Vilalonga na primeira rolda previa, e na segunda sería o Pontevedra o que caería ante eles. Xa na terceira rolda caerían dun xeito contundente ante o Manlleu, primeiro por 5-1 en terras cataláns e despois na casa por 0-3. É curioso que tiveran nunha mesma tempada que enfrontarse ata catro veces co equipo manlleuec.

Estes xogadores soñaron con ascender a Segunda !!!

Despois deste temporadón chegou unha campaña na que as cousas non irían nada ben, e aínda que chegaron a última xornada con opcións de salvarse do descenso a Terceira, a vitória do Celta B ante o Avilés daba a salvación aos vigueses pese a que o Endesa As Pontes tamén vencera ao Rácing de Ferrol. Os ponteses baixaban de novo a Terceira División. Na Copa do Rei, na primeira rolda eliminarían ao Estradense, pero na segunda caerían con estrépito novamente ante o Carballiño por 6-0 e 3-3.

 

No Vicente Calderón para xogar contra o Atlético Madrid B

O regreso a Terceira non se lle daría mal del todo, de feito quedarían terceiros por detrás de Bergantiños e Fabril, pero na liguilla de ascenso non terían opción algunha xa que quedaron últimos con tres empates detrás do ascendido Móstoles, do Caudal e do Salmantino. Na Copa extarían exentos de xogar a primeira rolda e na segunda serían eliminados polo Rácing de Ferrol tras perder 0-4 no Poboado e empatar a cero na Malata.

Mellor sería a tempada da 1994/95 sendo campións de grupo con bastante solvencia e quedando primeiros na liguilla de ascenso por diante do Leganés B, o Lealtad de Villaviciosa e o Salamanca B co que voltaban a Segunda B despois dun pequeno periplo de dous anos por Terceira.

Distaría desta vez o regreso do equipo a esta categoría da súa anterior experiencia na Segunda B, se ben o primeiro ano solventouno bastante ben cun 13º posto. Na Copa eliminaría en primeira rolda ao Pontevedra e na segunda caería ante o Celta ao empatar na casa a cero e perder en Balaídos por 2-1, pero entre os minutos 65 e 77, o Endesa era equipo de seguinte rolda. Nese Celta adestrado por Fernando Castro Santos, xogaban entre outros Vlado Gudelj, Patxi Salinas ou Ratkovic.

O Endesa en Balaídos para xogar a Copa fronte ao Celta.

Sufriron máis na 1996/97 ao salvarse por un só punto de diferencia sobre un Xetafe que xogaría o play-out por non baixar e sobre o Aranxuez e o Moscardó que si baixaron a Terceira. Na seguinte xa non o acadarían e abandoarían xa para sempre a Segunda B ao ser 17º clasificado. Acabaríase así ese super As Pontes que disputou nove tempadas na Segunda B. A ver se a empresa esa que vai montar unha gran fábrica de neumáticos nas Pontes patrocina ao equipo e son quén de volver a escribir un novo capítulo histórico.

Sin opcións de recuperar a categoría nas dúas primeiras tempadas en Terceira, si acadou o play-off de ascenso na 2000/01 ao ser segundo. Nesa liguilla de ascenso, o Alcalá non daría opción algunha ao resto de rivais sendo os ponteses terceiros. Os outros dous equipos serían o Langreo e o Palencia.

Esa boa clasificación, ao ser primeiro un filial como o Celta B, permitiulle xogar na 2001/02 a Copa do Rei, pero xa ás primeiras de cambio quedaron apeados polo Amurrio que empatou a cero nas Pontes e despois na súa casa gañaron 2-0. Ata a data de hoxe, foi esa a última participación en Copa do equipo protagonista desta nota. O subcampionato da anterior campaña non foi máis cun pequeno espexismo xa que nesta foron 18º e tocaba volver a Preferente. O que parecía que sería un pequeno peregrinar por Rexional para un equipo que non facía nada de tempo xogaba contra equipos que agora estaban en Primeira e Segunda División ao final alongouse no tempo un total de oito tempadas; ata o subcampionato da 2009/10 na que fora campión aquel sorprendente Mesón do Vento.

Confiaban nas Pontes que o regreso sería o primeiro paso para construir de novo un equipo temido na Terceira, pero na segunda campaña do regreso coquetearon demasiado co descenso. Tanto foi o coqueteo que ata a derradeira xornada non se salvaron, facendoo con 41 puntos, os mesmos que tivo o Estradense que si baixou a Preferente. Sorte que non hubo arrastres.

Virian despois duas tempadas mellores, cun 9º e un 5º posto respectivamente, pero pronto volverían as sombras e xa na 2016/17 cun 18º posto, caerían novamente ao pozo da Rexional, nunha moi triste campaña na que xa quedaron sentenciados a falta de moitas xornadas.

Desta vez o regreso a Preferente non foi tan traumático, e na primeira das campañas serían terceiros e xogarían play-off de ascenso, o cal gañarían ao Atios, pero entre arrastres e non ascensos en terceira, non lles valeu para nada.
Na seguinte xa si, serían primeiros ademais con moita solvencia, nun temporadón no que anotarían 123 goles!!

Festexando o regreso a Terceira

É posible que no regreso a Terceira, grazas ao COVID e a suspensión da liga sin descensos salvaran a categoría, xa que cando se suspendeu a competición eran 17º. Na seguinte a 2020/21 xa non terían escudo algún que os salvara e foron 10º de 12 na primeira fase da liga. Aínda irían peor as cousas na segunda fase da liga, na que practicamente baixaban todos, e eles foron 11º de 12. Así que este ano o As Pontes e o CD Boiro crúzanse de novo e tristememte nun grupo no que loitan por non baixar a Primeira Rexional; dous equipos que por historia (sobretodo eles) non tiñan que estar nunca en esta situación, pero... o fútbol é así.

Na pasada tempada, o equipo pontés veu perigar a salvación ata a derradeira xornada do campionato, na que finalmente a famosa modificación no tema dos arrastres, evitou que o equipo baixara a 1ª Rexional.

Partidos contra o CD Boiro

Resumo dos partidos do Boiro contra As Pontes

Últimas tempadas

Histórico total de As Pontes

Son numerosos os restaurantes nos que poder coller folgos para alentar ao noso equipo os que queiran e podan ir ata alá, destacando quizáis O Xantar ou 7 Camiños. Se queremos comer xa ao carón do campo, temos o Lar, que sería o Bar-Restaurante da zona deportiva e da piscina. Un pouco máis retirado xa temos A Fervenza de Somede no que dou fe de que poñen unha carne moi boa.

Fervenza de Somede

 

O estadio onde o As Pontes xoga coma locatario, é o Campo do Poboado o cal ten este nome por atoparse no Poboado dos traballadores de Endesa, e ademais do estadio, conta con outros campos de fútbol, de rugbi e ca piscina. Nun deses campos, o pasado Venres Santo, os xuvenís do CD Boiro gañaron 1-5 ao equipo das Pontes materializando xa a súa salvación. Non pedimos tanto aos nosos seniors en canto ao resultado, pero algo positivo estaría ben.
Disque neste campo pódese albergar ata 2000 espectadores e por suposto é de herba natural. Inaugurouse no 1960 á par que o nacemento do equipo e as dimensións do terreo de xogo son de 101x60. Conta con pista de atletismo ao redor do rectángulo de xogo.

Instalacións do Campo do Poboado

O colexiado para este domingo será Diego Cedeira Méndez do colexio da Coruña e que está na segunda campaña na categoría. Ata hoxe non teño constacia de que dirixira ningún partido do Boiro, e nesta campaña será o terceiro encontro na categoría dirixindo ata o de agora un Ribadumia 6 Antela 0 e no noso grupo o Residencia 1 Lemos 1.

CLUB DEPORTIVO UNIÓN ASADOS

LOCALIDADE: Asados-Rianxo
ANO DE FUNDACIÓN: 1969
TEMPADAS EN PREFERENTE: 3 (4 ca actual)
ESTADIO: Municipal de Vilas (500 espectadores)

 

    Volve o fútbol a Barraña este domingo, e faino cun derbi interesantísimo no que o Boiro precisa gañar para non desengancharse moito dos postos de arriba nos que un intratable Betanzos e unha poderosa Sarriana parecen querer ocupar dun xeito claro dende inicio de tempada. O Unión tamén precisa da vitoria, se ben por motivos moi distintos como o de engancharse ao tren da permanencia.

    Parece increíble que estes clubes veciños, que son os principais dos seus respectivos concellos, e duns concellos bastante semellantes, tiveran tan poucos enfrontamentos entre eles, pero e que o Unión non é precisamente un equipo dos históricos da Preferente galega e por desgraza para eles, e por extensión, ao futbol da bisbarra, aínda nunca foron quén de competir na Terceira División.

    Ata o de agora só en catro campañas se enfrontaron CD Boiro e Unión de Asados e en Preferente só en unha. Dúas foron na antiga Segunda Rexional, se ben sería o equivalente á Primeira, e unha primeira, na estrea no futbol federado cos de Asados, cunha aplastante vitória para o Boiro. Fállame o resultado da segunda volta desa campaña. Hai que remontarse á década dos 70 do século pasado para eses duelos na denominada Liga do Sar. Podemos engadir un derbi máis, na tempada 1980/81, pero non contra o CD Boiro, senón contra o desaparecido Boiro Atlético, se ben non teño datos de como quedaron eses partidos.

 

Históricos Boiro-Unión

    Como podedes ver na táboa anterior son moi poucos os enfrontamentos entre Boiro e Unión, e ata o de agora, sempre favorable aos intereses barrañistas. Agora, 11 anos despois da última vez que viñeron os veciños rianxeiros, a ver se a estadísitica segue a ser favorable para o noso equipo.

     O Unión fundouse no 1969 sendo o promotor principal o empresario Felipe Ces, e fíxoo tirando das canteiras dos dous equipos que había anteriormente na parroquia, o Rianjo FC e o Santa Lucía FC. e que desapareceran non facía moito tempo. Eran clubes que se fundaran a finais dos anos 20 principios dos anos 30. A verdade é que non son moitos os datos que puden recabar, pero vou intentar ordenar dun xeito entendible as cousas que fun recopilando, como a de que por exemplo, considérase que o mellor xogador que tivo o Unión nas súas filas foi un tal Cheíño, que chegou a facer as probas para ser o dianteiro centro do Real Madrid.

    Iniciouse no fútbol federado na Primeira Provincial Sar-Norte, sendo o seu primer encontro un Unión 1 Sar 4. O primer punto chegaría na cuarta xornada cun Ulla 4 Unión 4 e a primeira vitória na xornada oito contra o Lestrove, ao que gañou por 3-2. Na 1970-71 xa xogaría na Segunda Rexional (Grupo Sar) ata que descendeu e a 1975/76 xa a xogou en Terceira Rexional, se ben só sería esa tempada, volvendo enseguida á Segunda Rexional para un novo derbi contra o Boiro. 

    Tras esa campaña os camiños do Unión e do Boiro separaríanse en liga por 34 longos anos!!!!

    Na 1981/82 o equipo voltaba á Primeira Rexional, onde xogaría o derbi máis vibrante que pode xogar este equipo, ou sexa, contra o Taragoña. Na casa dos protagonistas da nota o resultado foi de empate a dous e no partido de volta, os cangrexeiros gañaron por 2-1.

    Pouco a pouco a cousa melloraba, e na 1985/86 o equipo quedou campión no seu grupo de Primeira Rexional, e por fin, ao ano seguinte, xogaría na Rexional Preferente por primeira vez na súa historia e non o fixo mal, acadando un meritorio 12º posto de 20 equipos, se ben o Atalaya de Porto do Son, retirárase da competición. O primeiro partido do Unión en Preferente foi en Cée, onde perdeu 2-0 e na seguinte xornada, estreábase na casa cunha derrota por 1-2 ante o Xallas, chegando o primiero punto na terceira cun empate a dous contra o Ribeira, partido xogado tamén na casa. A primeira vitória sería na seguinte xornada por 0-1 ante o Xove Lago.

    Outra tempada nada máis aguantou o equipo en Preferente, e xa dende ben cedo víase que tanto eles coma sobretodo o Fisterra non ían ser quén de manter a categoría, polo que os rianxeiros voltaban a Primeira Rexional. Quitando a 1990/91 na que sería segundo clasificado sempre estivo lonxe dos postos de ascenso, e xa, na 1992/93 chegou a debacle e o equipo descendía a Segunda Rexional.

    O desastre non fixera máis que comezar, xa que na 1995/96 baixaban a Terceira e na seguinte campaña ni tan siquera participaban retirandose da competición. Na 97/98 volverían a xogar sendo segundos, só por detrás do Cabo de Cruz, posto que repetirían na seguinte quedando esta vez por detrás do Carreira. Na 1999/00 serían novamente segundos, desta vez tras o Porto do Son, pero eso sí, conseguindo o ascenso a Segunda Rexional.

    No regreso a Segunda Rexional quedarían campións, pero non subiron de categoría e finalmente serían catro as tempadas ata acadar o ascenso a Primeira Rexional. Non se lles deu mal de todo o retorno a esta categoría, chegando a ser quintos ao final, pero a cousa foi enfriándose ata que por desgraza na 2008/09, o equipo, sendo 15º de 18, perdía de novo a categoría.

    Tan só botaría un ano desta vez na Segunda Rexional, xa que foi campión nun grupo que estivo moi reñido polo título, non en vano, ademáis do Unión, estaban o Ribeira que foi segundo e o Puebla, que foi terceiro (78, 75 e 74 ptos respectivamente). O retorno a Primeira foi bastante bó, casi inmellorable porque noutro grupo moi apretado os nosos veciños foron terceiros e aínda así, cousa rara nesta categoría, acadaron de novo o ascenso a Preferente con 64 ptos por detrás de Xallas con 67 e Dumbría con 65. Detrás quedaron co mel nos beizos o Sada con 63 e Olímpico con 62.

Os encontros de maior rivalidade do Unión, son contra o Taragoña

    Co retorno a Preferente acabouse o punch do equipo, e remataron no penúltimo posto só por diante do Foz e moi lonxe dos postos de salvación. Dende aquela e ata a tempada pasada, o Unión estivo xogando na Primeira Rexional, e posiblemente a pandemia lle vira ben ao equipo, porque cando se suspenderon as competicións, ocupaba posto de descenso a Segunda xunto co Volantes de Baño e Ribeira.

Compostela-Unión en San Lázaro (Preferente 2011/12)

    Na seguinte non competiron e xa na pasada tempada, o equipo fixo unha gran campaña e na fase regular quedaron primeiros por diante do Ribeira e do Flavia, e a liguilla de ascenso remataría de modo similar apesar do susto que levaron na segunda xornada desa liguilla ao perder 2-3 contra o Baio. A emoción estivo ata o final, xa que na derradeira xornada chegaban con opción os dous equipos da Barbanza. O Ribeira iba gañando con claridade ao Mazaricos no descanso, mentres que un Unión, quizais atenazado polos nervios, no tempo de lecer iba perdendo 0-2. No minuto 67 Seijas, no 75 Ismael e xa, cando non quedaba tempo para máis, Xurxo anotaba o gol da vitoria para o Unión deixando aos siareiros do Cidade de Ribeira cunha gran decepción, e ca mosca detrás da orella pola épica remontada dos rianxeiros.

Festexando o ascenso a tempada pasada

    

    Non lle van moi ben as cousas no retorno a Preferente; polo de agora nada máis acadaron un puntiño cun empate a dous goles no campo do Victoria. O resto dos encontros saldáronse con derrotas. Unha cousa a ter en conta é que o Unión, a pesar de ser penúltimo, agás na primeira xornada, marcou en todas, se ben é certo que tamén encaixou en todas, levando ata o de agora 6 goles a favor e 15 en contra.

    Nas filas do Unión contan cun home que aquí coñecemos ben e que sabemos da súa capacidade goleadora, así que o domingo seguramente volvamos a ver xogar en Barraña a Saviola. Non será o único no Unión que pasou polo Boiro o a súa canteira; Carollo, Anxo, Pablo Novo, Christian, Chicho e Dani Silva vestiron nunha ou noutra categoría, a elástica boirista.

    Outra cousa moi boa do Unión, e que cumpre resaltar, é que a maioría dos xogadores da plantilla son naturais do concello, e os poucos que non o son, son da bisbarra do Barbanza. Destacar tamén que o clube conta con equipos dende categoría biberón ata senior masculino e feminino.

    O Municipal de Vilas onde xoga o Unión coma locatario, campo moi novo xa que foi inaugurado o 31 de marzo do 2010, conta cunhas dimensións de 102x65 e a mágoa é que o terreo de xogo é de herba artificial.

 

Campo Municipal de Vilas

    O colexiado para o derbi vai ser Alexandre García Mosquera, do Colexio da Coruña, e que nesta tempada en preferente, xa dirixíu o Sigüeiro 1 Portomarín 0 no que amosou bastantes cartóns, un amarelo aos locais e cinco aos visitantes sendo dous deles ao mesmo xogador ca correspondente expulsión.

    Ao Boiro dirixiuno na cuarta xornada da 2020/21, nun partido de negro recordo para os nosos, non só pola derrota por 1-0 no campo do Dubra, senon porque os nosos rivais dese día viron tres amarelos por sete dos nosos, pero é que Iago e Diego Ramos viron dous o que levou consigo a expulsión. Os outros tres cartóns foron para Adrián Pereira, Elier, e Adrián Santos. O colexiado foi elexido o mellor aárbitro da temporada 2019/20, se ben daquela, estaba en Primeira Rexional, o que lle valeu o ascenso a Preferente. Sorte para o trencilla este domingo.   

O Colexiado Alexandre García Mosquera

SOCIEDADE DEPORTIVA E CULTURAL GALICIA DE MUGARDOS

 SDC GALICIA DE MUGARDOS

LOCALIDADE: Mugardos.
ANO DE FUNDACIÓN: 1953
TEMPADAS EN PREFERENTE:16 (17 ca actual)
ESTADIO: A Pedreira [2000 espectadores (1000 sentados)]

Outro domingo con fútbol na Barraña, e desta vez visítanos outro equipo con solera no fútbol rexional galego, a SDC Galicia de Mugardos. Despois intentarei explicar o de Meá que sae no escudo.

Debido á súa proximidade a Ferrol, o fútbol chegou cedo á vila mugardesa, xa que os traballadores dos astaleiros de Bazán, tiñan moito contacto cos capataces ingleses que traerían xunto con outros traballadores cualificados e tamén algúns soldados chegados dende terras británicas, a práctica deste deporte a terras galegas. Se ben é certo, que ata xa ben entrados os anos 20 do século pasado, os mugardeses non se organizaron en equipos, para xogar primeiro dun xeito un tanto informal con outros equipos da veciña localidade de Ares.

O Sporting da Pedreira sería o primeiro deses equipos, financiado pola emigración cubana e que mercou o primeiro balón de coiro. Formouse na parroquia mugardesa de Meá. O segundo equipo, o Principe dos Casás, tamén tería a súa sede na mesma parroquia. Ata oito equipos chegaron a formarse en no moito tempo, pero co estalido da Guerra Civil tra-lo fatal Golpe de Estado franquista, desapareceron, volvendo a formarse pouco a pouco equipos novos ao remate da contienda.

Sería no 1952, cando nacería o verdadeiro xerme do actual equipo co nome de Galicia de Meá (de aí o de Meá no escudo), de feito, o equipo é o mesmo, o único que trocou foi a segunda parte do nome. O seu primer encontro oficial, xogaríase un 13 de decembro de 1953 contra o Espartero de Ferrol.

Imos presentar un pouco a terra do noso rival deste domingo.
O concello de Mugardos, conta cunha poboación duns 5225 habitantes, que se reparten polas catro parroquias que conforman os 12,77 kms cadrados que ten este pequeno concello artabrés; de feito, na provincia da Coruña, só o de Corcubión é máis pequeno. Está situado na parte norte da península de Bezoucos, fronte á cidade de Ferrol, da cal se observa dende aquí case toda a súa fachada marítima.

Vista do paseo marítimo de Mugardos

 

O motor económico de Mugardos agora mesmo son os temibles depósitos de gas que alí ten, agardemos que ben seguros, a empresa Reganosa, que con esto da Guerra de Ucraína, a de estar a vivir uns días frenéticos. Mugardos ben paga a pena unha visita e degustar o seu rico Polbo á Mugardesa e dar un paseo pola zona do Castelo da Palma onde cumpliu parte da súa condea o Garda Civil, Antonio Tejero tras o seu intento de Golpe de Estado do 23 de Febreiro de 1981.

Non atopei datos anteriores á tempada 1966/67 que fixeran referencia ao Galicia de Mugardos en liga, aínda que sei que si as disputou. Nesa tempada, no seu grupo da Primeira Rexional Coruñesa, denominado Ferrol-Ría, tiña como rivais ao Barallobre, ao Eume, o Numancia de Ares, o Perbes, Limodre, Ártabro e Cultural de Maniños.

O Galicia de Mugardos iría xogando pola Primeira Provincial, que despois pasaría a ser a Segunda, e xa, na 1977/78, gaña o Grupo 8 da Primeira División do Campionato Provincial e ascende a Primeira Rexional, na que xa, no ano do seu debut, sería segundo clasificado, tan só detrás do Sada. Ambos equipos que se gañaron o ascenso no campo, renunciaron a él en beneficio do Fisterra que sería 4º e do Padrón SD que sería 9º. Nesa tempada, o 14º clasificado era o Sporting Lampón.
Na 1979/80 o Galicia sería o campión, pero volvera a renunciar o ascenso (ese ano chegou a subir o Ribadeo sendo 15º!!!).
Na 1980/81, cun cambio radical na organización das categorías, o equipo acadou o ascenso sendo 4º (subiu ata o 13º, mágoa que o Lampón fora 15º), e así, na 1981/82, debuta en Preferente o 6 de setembro, perdendo 1-0 no campo do Cee. Na segunda xornada, ante o Chantada, chegaría a primeira vitória polo resultado de 2-1. Nesa tempada chegarían os primeiros duelos Boiro-Mugardos con resultados positivos para os nosos, se ben, ao final da competición, os mugardeses serían cuartos clasificados e o Boiro sétimo.

Seguirían en Prefente ata a 1986/87, tempada na cal, a pesar de salvar a categoría xogando e quedar 12º, renunciaron á continuar nela.

Despois costaríalle moito volver a Preferente, de feito botou 17 tempadas consecutivas en Primeira Rexional, acadando bos postos ao principio, pero chegando incluso a coquetear co descenso nalgunha tempada como na 1998/99. Despois, pouco a pouco foi mellorando a cousa, ata que na 2003/04 son subcampións de grupo quedando por detrás do Flavia. Chegaba á derradeira xornada desa tempada xogándose o ascenso. Un Flavia xa ascendido non tiña nada que temer, pero a esa xornada chegaban o Cedeira con 62 ptos, o Mugardos con 61 e o Cabana con 60. Calquera podía ascender, pero os de Cedeira empataban a tres tantos na casa do Cariño, mentres que Mugardos e Cabana gañaban na súa casa por 2-0 a Colexiata e Dubra respectivamente o que deixaba como segundos aos mugardeses.

Desastroso regreso a Preferente do equipo, que sendo 18º, a 11 puntos do anterior clasificado, voltaba ao pozo da Primeira Rexional, e desta vez, serían catro as tempadas nesta división, con tres terceiros postos e un subcampionato. Como nota curiosa, no subcampionato que lle valeu o ascenso acadou 60 puntos, mentres que en dous deses terceiros postos conseguira 68 puntos nun e 76!!! noutro xogando en 34 partidos en todas esas tempadas.

Os comezos nesta nova xeira de campañas pola Preferente foron un pouco titubeantes, pero dun xeito un tanto sorpresivo, resultou que na tempada 2014/15 o equipo quedou subcampión e ascendeu, por primeira vez na súa histora á Terceira División.

Festexando o ascenso a Terceira

O 23 de agosto de 2015, o Galicia de Mugardos xogou o seu primer encontro en Terceira e fixoo na casa contra o Barbadás, co cal perdeu por 1-2. O debut comezaba moi mal xa que tan só un minuto foi  o que aguantou o equipo sen encaixar un gol nesta categoría. O empate a un chegaría de penalti transformado por Permuy no minuto 47. O 1-2 final chegaría tamén de penalti no minuto 61. Nese equipo xogaría, entre outros, Brais Abelenda, xogando actualmente na Primeira RFEF co Pontevedra.
A primeira vitoria do equipo chegaría na sexta xornada ante o Ordes por 2-1.

Galicia Mugardos-Fabril en Terceira División

Despois de 38 xornadas, nunha campaña na que o noso Boiriño fora o campión naquela inesquecible tempada, o Galicia de Mugardos descendía ao ser 17º clasificado. Chegaba a derradeira xornada con opcións de salvarse, e nesa xornada gañaba 4-0 ao Ribadumia que non se xogaba nada, pero o Bergantiños e o Ordes, os outros dous equipos que chegaban ao final de liga co perigo do descenso, tamén gañaban, o Ordes 1-0 ao Barco e o Bergan 0-1 en Verín, polo que o Ordes con 45 puntos e o Bergan con 43 salvaban a categoría, pero o Galicia de Mugardos, cos mesmos puntos cos de Carballo, a perdían. Tan só un ano aguantou o Mugardos en Terceira, á que polo de agora non volveu, pero ollo que nesta tempada está a presentar o seu aval para ascender de novo.

O Mugardos-Boiro (1-4) na 2015/16 en 3ª División

Non acabaron os problemas co disgusto de baixar morrendo na beira, xa que no ano do regreso a Preferente, naquela fatídica tempada por mor dos arrastres, baixaron ata sete equipos, e os nosos protagonistas, sendo 14º, baixaban a Primeira Rexional.

E foron duas as tempadas no pozo da Primeira, nunha primeira un tanto decepcionante ao quedar quintos, pero xa na segunda ocasión, o equipo foi campión con moitísima solvencia sacando 8 puntos ao segundo clasificado, o Victoria e 18 ao terceiro, o Betanzos.

Non lle iban mal as cousas no regreso a Preferente, e cando se suspendeu a tempada por mor do COVID, o equipo iba 5º clasificado, a tan só 6 puntos do segundo, o Fisterra, e a dous do que quedou terceiro, o CD Boiro.

Na seguinte campaña foi dos que optaron por non xogar, e na pasada 2021/22, encadrado no grupo 1B foi quén de clasificarse para a liguilla de ascenso. En ningún momento tivo opcións de acadar o ascenso, pero polo menos no sufriron na segunda parte da liga co temor a perder a categoría.

Este ano, polo de agora, levan tres victorias e unha derrota, que foi unha desas sorpresas da xornada pasada na que perderon 2-1 no campo da SDC Residencia, nun partido no que no minuto 5 xa iban empate a un; o 2-1 final, chegaría de penalti no minuto 90. Os outros resultados obtidos foron un 6-0 ao Pino, un 2-3 en Noia, e un 3-2 ao Victoria. Ollo con este Galicia adestrado por Stili, que vai facer un bo papel seguro.

Nos enfrontamentos contra o Boiro aquí na casa, somos bastante superiores xa que das 15 veces que se viron as caras, o Mugardos só gañou unha, e foi en Primeira Rexional na 1994/95 co resultado de 0-1. Ala en Ferrolterra xa é outro cantar. Indicar que o resultado en Barraña da 1982/83 non o conseguín e faltaríame ese dato na estadística que mostro a continuación.

Enfrontamentos contra o Boiro

Resumo dos encontros contra o Boiro

A continuación engado as taboas co resumo das últimas tempadas do clube e o seu histórico na Preferente.

Últimas participacións do Galicia Mugardos

Participacións en Preferente

O colexiado é Cesar Montes Villamil, do colexio de Pontevedra. Este ano dirixíu o Barbadás 0 Xuvenil Ponteareas 0 con catro e dous amarelos respectivamente.

Ao Boiro na campaña anterior, na liguilla por evitar o descenso, asibiou o Boiro 2 Xallas 1 no que ensinou 3 amarelos aos visitantes e ningún a nós, se ben é certo que o Xallas adiantáraxe no minuto 8 de penalti. Non teño constancia de que o arbitrara ao CD Boiro en outra ocasión máis.

O Colexiado do día

 

O estadio onde xoga o Galicia de Mugardos como locatario é A Pedreira, cunhas dimensións de 103x65, de herba natural e que ten unha capacidade de 2000 espectadores dos cales 1000 están sentados na bancada cuberta.
 

Campo de A Pedreira

CLUB LEMOS

CLUB LEMOS

LOCALIDADE: Monforte de Lemos
ANO DE FUNDACIÓN: 1924
TEMPADAS EN PREFERENTE: 19 (20 ca actual)
ESTADIO: A Pinguela (1100 espectadores sentados)
PARTICIPACIÓNS COPA DO REI: 6

Este domingo volvemos a ter futbol en Barraña por mor do estado no que se atopa o coqueto estadio monfortino de A Pinguela que fai impracticable a práctica do balompé nas súas instalacións. Baralláronse outras opcións como xogar no pequeno campo dos Escolapios tamén en Monforte, ou incluso disputar o encontro no campo de San Martiño en Quiroga. Finalmente, e por imposición federativa, cámbiase a orde dos encontros disputando en Barraña o da primeira volta, deixando o da segunda para facelo nun, esperemos que xa remodelado, Estadio de A Pinguela.

Monforte de Lemos, situada ao sur da provincia de Lugo, e que conta co título de cidade dende 1885, ten na actualidade algo máis de 18000 habitantes, pero chegou a rondar os 22000 no século pasado. O número de parroquias que compoñen o concello monfortino é de 27, as cales están repartidas polos 199.5 kms cadrados de extensión.
Foi un importante nu ferroviario que foi perdendo peso específico, así como un importante motor económico na provincia. Ten moita historia, como así se reflicte na gran cantidade de edificios emblemáticos cos que conta, destacando o Pazo dos Condes de Lemos, o Mosteiro de San Vicente do Pino ou o Colexio de Nosa Señora da Antiga.  Tamén destacan a Ponte Vella, a Xudería e o Pazo de Tor. Conta tamén con varios e interesantes museos.

Eu xa estou desexando ir a xogar o partido de volta e disfrutar do entorno, da gastronomía e deses caldos tan bos que se dan nos viñedos da Ribeira Sacra.

Colexio Nosa Señora da Antigua

A visita do Club Lemos non é unha visita calquera, trátase dun dos equipos máis antigos da Galiza, fundado tan só un ano despois que por exemplo, o Celta de Vigo. A piques de festexar o seu centenario, non atravesa por un dos seus mellores momentos, máis ben ao contrario. Ogallá que unha vez que remate o encontro en Barraña, o Lemos recupere sensacións e tamén entidade para volver a ser un equipo cun papel acorde a súa historia.
O Clube Lemos naceu no mes de abril do ano 1924 tra-la unión do Athletic Club e o Monforte FC, chamándose nos seus inicios, "Sociedad Deportiva y de Cultura Física Lemos Club", sendo D. Ramón Taboada Zúñiga o seu primeiro presidente. No 1934 o clube acadaría o ascenso á Serie A (a Preferente de antaño) pero foi sancionado por a ilegal alineación dun xogador que lle valeu ao Ferrol FC o título da Serie B e posterior ascenso.

O Lemos en 1924

Na tempada 1934-35 disputou por vez primeira o Campionato de Galicia no que quedou en segunda posición, so por detrás do Sporting Club de Lavadores. A última xornada enfrontaba a estes dous equipos con vitoria para os vigueses por 2-0. Levantarían os de Monforte este título na seguinte edición ao gañar por 5-2 no partido decisivo ao Club Coruña. Esto lle valdría aos nosos protagonistas da nota desta semana para xogar a Copa de España contra o Deportivo da Coruña, o Unión Sporting Club de Lavadores e o Real Stadium Club Avilesino. O Lemos quedaría segundo nesa fase de grupos detrás do Deportivo pero sen opción algunha de clasificarse para a seguinte rolda.

É raro que con tantos anos, e sendo dunha localidade que otrora fora un importante núcleo económico e industrial, nunca estivera na desaparecida Segunda B, sendo o segundo equipo galego con máis tempadas en Terceira División, nas que ata o de agora disputou un total de 51 CAMPAÑAS!!! E eso que desde que descendera na 2007/08 non volveu a participar nesa categoría. O Arousa con 54 ca actual, é o único equipo galego con máis participacións en Terceira.

A primeira vez que xogou en Terceira División, foi na tempada 1943/44, debutando o 26 de setembro de 1943 cunha abultada derrota ante o Pontevedra por 5-0. O seu primer partido na casa sería na segunda xornada contra o Palencia, co que tamén perdería, desta vez por 0-2. O primer gol na categoría e o primer punto chegaría na cuarta xornada tras empatar a un tanto co Berbés. A primeira victoria sería na sétima xornada por 2-1 ante a Ponferradina.

Remataría esa tempada no 9º posto (dun total de 10 equipos) nos que gañou 5 encontros, empatou 2 e perdeu 11, anotando 23 goles e encaixando 43, acadando tan só un punto más que a descendida Ponferradina.

Se consolidaría o equipo nesta categoría dun xeito firme, xa que disputou 30 das 33 seguintes edicións; tan só xogaría na Serie A, nas tempadas 1948/49; 1958/59 e a 1969/70.

Nese treito de anos, a mellor clasificación que acadaría sería un cuarto posto na 1961/62, quedando por detras do CD Lugo, o Club Ferrol e o Arousa SC.

Unha tempada curiosa foi a 1954/55, que sendo quinto de dez equipos, tivo que xogar fase de permanencia. Ese ano xogarían a fase de ascenso os dous primeiros e os outros oito a de permanencia. O Marín, sendo terceiro na Fase Regular, perdería a categoria nesa Fase de Permancia.

Tamén foi curiosa a tempada seguinte, xa que o Lemos, sendo sexto, xogou a fase de ascenso xunto cos dous primeiros clasificados, o Ourense e o Turista de Vigo. Na primeira rolda tocaría xogar contra a Ximnástica de Torrelavega, ao que derrotaron en Monforte por 4-2 o 27 de Maio de 1956, pero á semana seguinte, o equipo cántabro gañaría 4-0 rachando ás primeiras de cambio, o soño monfortino de ascender a Segunda División.

No ano 1964, o Clube Lemos sería quen de gañar a Copa Galicia, tras vencer ao Turista por 1-2 na ida e empatar a un no de volta, ao que se chegou á prórroga, xa que ao final dos 90, os vigueses gañaban 0-1.

O Lemos gañador da Copa Galicia 1964

Tras o último paso pola serie A na 69/70, as cousas non irían moi alá e de feito, nas dúas primeiras campañas tra-lo retorno a Terceira, xogaría Fase de Permanencia-Ascenso (Permanencia para os de Terceira e Ascenso para os de categoría Rexional). Na 1970/71, sería contra o equipo de El Entrego CD de Asturies empatando no encontro de ida a un, e no de volta, xogado na casa, o Lemos gañaría 4-0.
Na 1971/72, sería o Mérida Industrial o rival a batir, aos que lles gañaron 2-0 no encontro de ida, e no de volta, vovéronse a impoñer, desta vez por 1-2.

Virían despois dúas campañas máis tranquilas, pero na 1973/74 volta ás andadas e desta vez sería o equipo cántabro Castro FC ao que había que derribar. E costou do lindo, xa que na ida, en Castro Urdiales, o equipo perdera 2-1, para gañar no de volta por 1-0 o que levaba a disputar un partido de desempate que gañaría o Lemos por 1-3. Nesta mesma tempada, o Lemos xogaría Copa do Rei quedando eliminado na primeira rolda polo Pontevedra tras empatar a un na casa e perder 2-0 en Pasarón.

Lemos 1973/74

Na 1974/75 o equipo xa sería 20º e último clasificado, nun grupo no que se enfrentou a equipos como Racing de Ferrol, Lugo, Leonesa, Bilbao Athletic e Sestao entre outros. E novamente sería o Pontevedra o encargado de apealos na primeira rolda na Copa, xa que perderon 4-0 en Pasarón e a vitoria por 2-1 na casa, xa de pouco lles valeu.

A pesar de estar en Preferente, o equipo voltaría a xogar Copa do Rei, e novamente caeu en primeira rolda, desta vez ante o Raio Vallecano. En Monforte na ida xa perderían 0-1 e no de volta, no barrio de Vallecas, a derrota sería por 5-0.

Desta vez non sería baixar e subir a continuación, de feito a primeira tempada deste novo paso pola todavía denominada Serie A, non foi precisamente doado quedando nun moi modesto 12º lugar. Na 1977/78 algo melloraría pero só para ser sétimo, na tempada na que debutaba nesta categoría o CD BOIRO que sería terceiro, pero moi lonxe do campión, Alondras.

Na 1978/79 voltaría o BOIRO a ter un moito mellor papel que o Lemos quedando terceiro a tan só un punto do ascenso, que sería para o Noia (subcampión) e para o Ribeira (Campión) BARBANZA POWER!! O Lemos sería 15º coqueteando boa parte da tempada co descenso.

Na 1979/80, habría barra libre para o ascenso a Terceira, xa que ata o décimo clasificado, acadaría ese soño. BOIRO 4º clasificado e Lemos 2º, estarían entre os chamados ó éxito, se ben ese éxito duroulle máis aos nosos rivais que a nós; eles aguantaron desta vez seis campañas consecutivas e nós so unha.

Na antes mencionada xeira de seis tempadas en Terceira, sería a 1982/83 na que acadarían unha mellor clasificación, na que además coincidíu cunha terceira fortísima co Lugo, o Ourense, o Pontevedra e o Fabril entre outros. Pero no resto das tempadas, o resultado foi mais ben mediocre. Na 1984/85 quedaron no 19º posto, só por diante do Noia que sería o único equipo que perdera a categoría ese ano. Na seguinte xa se volveu ao pozo da Preferente, quedando curiosamente dous postos mellor que na anterior, pero desta vez, foron 5 os equipos que baixaron. Comentar que na 1983/84, xogarían a que foi ata o de agora, a súa última Copa do Rei, na que quedaron eliminados en primeira rolda polo Arousa cun 0-1 en Monforte e 1-0 en Vilagarcía.

Club Lemos, anos 80

O paso pola Preferente foi fugaz, xa que de novo acadaron o ascenso á primeira, sacando nove puntos de ventaxe ao segundo clasificado, o Puebla, e ademais chegaron a Terceira con forza, porque na sua primeira campaña ao regreso quedaron nun excepcional terceiro posto, só por detrás dun intratable Rácing de Ferrol e do Xuventude Cambados. Naquela ocasión só subía o primeiro dun xeito directo e non había play-off de ascenso, o mesmo que na seguinte, no que foi o Xuventude Cambados o que acadou o ascenso dun xeito incontestable. O Lemos sería cuarto tras o ascendido Cambados e un sorprendete Xuvenil de Ponteareas e a SD Compostela.

Enfriouse a cousa bastante tras esas dúas moi boas campañas, e viñeron dúas con sendos 14º postos e xa, na 1991/92, a debacle; novamente últimos clasificados, e ademais cunha moi triste bagaxe. 3 vitorias e 9 empates en 38 partidos. 

Durou catro campañas a penitencia en Preferente desta vez con tres tempadas máis ben decepcionantes para un equipo desta entidade, pero na 1995/96, ao quedar segundo xogaría play-off de ascenso contra o segundo clasificado do grupo Sur, o Gondomar. A victoria foi para o seu rival, pero acadou o ascenso ao quedar unha plaza libre en Terceira tras o ascenso do Celta B.

Sete serían agora as tempadas que botaría o clube Lemos en Terceira, quedando pola mitade da táboa nas cinco primeiras, e na sexta, a da 2001/02 serían cuartos e xogarían play-off de ascenso a Segunda B, no cal no tiveron apenas opcións xa que serían últimos con tan só 4 puntos conseguidos na primeira xornada cun 2-1 ante o As Rozas, e na segunda cun empate a un en Langreo. As outras catro xornadas traducíronse en catro derrotas. O outro equipo que completaba o grupo era o Valladolid B. Ese ano ningún galego acadou o ascenso (Compostela B, Alondras e Betanzos).

Parece imposible, pero en tantos anos na Terceira División, este foi o seu único play-off de ascenso.

E tras unha das mellores tempadas da súa historia, chegou unha das peores, porque xusto ao ano seguinte de xogar o play-off, o equipo quedaría último clasificado cunha triste bagaxe de tan só 5 vitórias.

Tras un cuarto posto no retorno a Preferente, na 2004/05 serían segundos na taboa por detrás do Atlético Mineiro. Xogarían play-off contra o segundo clasificado do Grupo Sur, o Caselas ao que derrotaróan por 1-0 e 0-0.

Desta vez serían tres as tempadas que botarían na Terceira División, e serían tres campañas mais ben para esquecer, con dous 17º postos e un 20º na 2007/08 que é, ata o de agora, a súa última participación en Terceira. Inconcebiblemente, para un equipo con tanta historia, levar xa 15 tempadas sen regresar a Terceira, é algo que precisa dunha pronta solución. O Lemos merece festexar un Centenario de xeito!

E o caso que a caída ao pozo de Preferente, lonxe de ser efímera como outras veces, foi bastante dramática, ata tal punto de que na 2010/11, o equipo queda 16º de 21, e nesta campaña, o número total de descendidos foi de seis, así que, por increíble que poidera parecer, o Lemos descendía a Primeira Rexional.

Apenas atopou resistencia neste primer paso pola Primeira Rexional e subíu dun xeito moi claro, pero dous anos despois, un 18º posto volvíao condear ao pozo da Primeira Rexional. 

Lemos na 2014/15 en Primeira Rexional

 

Novamente botaría só un ano, pero desta vez o ser campión costoulle máis, xa que só sacou un punto ao segundo clasificado, a SCD Milagrosa. 

E ao igual que a vez anterior, foron dúas as tempadas en Preferenta antes de volver ao pozo, se ben é certo que perxudicado polos arrastres, xa que nese ano, no que foron 15º, baixaron ata sete equipos. E ollo, porque quedaba unha Primeira Rexional no grupo de Lugo con bastante nivel, tanto foi así que ascenderon Sarriana e Foz e os de Monforte terían que agardar outro ano máis poara volver a Preferente.

Á segunda foi a vencida, e ademais dun xeito moi folgado, xa que sacarían 10 puntos ao segundo clasificado, o Residencia, polo que volverían a xogar en Preferente na tempada 2019/20, así que esta é a súa cuarta tempada consecutiva nesta categoría.

O Lemos da pasada campaña

Nas tres xornadas disputadas ata o de agora, un empate e duas derrotas, con dous goles a favor e sete en contra. Na última xornada perderon 4-0 no campo do San Tirso. Tamén é certo, que aínda non xogaron na casa.

Son numerosas as ocasións nas que se enfrontaron ao CD BOIRO, e na casa, os números son moi favorables so noso equipo, ao igual que nas últimas tempadas que xogamos en Monforte, se ben é cero, que a última vez que o Boiro xogou na Pinguela, foi na quinta xornada da 2012/13, na que se gañou por 1-3 con goles de Hugo Soto (50' e 81') e de Alex Gómez (90'). Polo Lemos marcara Carrasco (70'). Naquel Boiro, entre outros xogaban ademais dos goleadores, Armental, Cardeñosa, Ángelo...

Enfrontamentos entre Boiro e Lemos

 

Resumen dos enfrontamentos

As últimas tempadas dos Clube Lemos, pode que sexan algunhas das menos exitosas da súa longa historia. Agardemos que as cousas troquen para o ben deles, pero despois do encontro de Barraña.

Últimas tempadas do Clube Lemos

No seu histórico en Preferente, os números son os seguintes:

O colexiado para este encontro será Eduardo Rivera Gores, do colexio vigués e que no mes de novembro cumplirá 38 anos. Ten dirixido ao CD Boiro en algunha ocasión, como por exemplo na 2019/20, na sétima xornada, un San Tirso 0 Boiro 1 onde os nosos xogadors non foron amoestados, e na xornada 19, un Boiro 4 Dubra 0, no que viron amarelo, Paco, Cea e Pablo Vidal.

O colexiado

O campo onde xoga o Lemos como local, e o Estadio de A Pinguela, con capacidade para 1100 espectadores sentados nunha coqueta bancada. O terreo de xogo está rodeado por unha pista de atletismo. O terreo de xogo é de herba natural, e as suas dimensións, son de 104x63. Foi inaugurado en 1999.

A Pinguela

.